Za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyła sobie królewna, która wszędzie miała daleko, ale wciąż marzyła o kolejnych podróżach. Z wypiekami na twarzy czytywała książki z lokalnej biblioteki, które roiły się od historii dalekich, nieznanych krajów. Pewnego dnia młode dziewczę postanowiło zmienić swój los, odrzucając rodzinne tradycje i (nie)prawdy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Zbudziła się więc wcześniej niż zwykle, gdy pracowite służące jeszcze spały, a czujni rodzice przekręcali się na drugi bok. Bezszelestnie zsunęła się po prześcieradle na zewnątrz i uciekła. Dotarłszy do pobliskiej wioski, wskoczyła do pierwszego pociągu, który kierował się w stronę miasta. Kłopot sprawiło jej kupienie biletu, jednak, dzięki urokowi osobistemu , jej podróż nie kosztowała zupełnie nic. Błąkając się po stolicy, zachwycała się ruchem, pośpiechem, rozgardiaszem i różnorodnością. Jej zachwytu i zagubienia nie dało się zauważyć, a obok jej urody żaden mężczyzna nie mógł przejść obojętnie, dlatego szybko znalazła kogoś, kto obiecał zabrać ją na koniec świata. Znalazło się takich wielu, jednak nikt nie kwapił się, by spełnić marzenie pięknej królewny. Spędzone wspólnie chwile mijały szybko, a rozgoryczenie, które po nich pozostawało, było wyjątkowo nieprzyjemne. Problemem były też brzydkie i niewygodne miejsca, w których przyszło żyć przywykłej do luksusu dziewczynie. Pewnego dnia królewna postanowiła wrócić w rodzinne strony, jednak niezwykle bała się reakcji swoich bliskich. Zastanawiając się, co zrobić, postanowiła dać sobie ostatnią szansę i wyruszyła w długą drogę za jeden uśmiech. Podróżując po krajach świata, spotkała wielu przyjaznych ludzi i zrozumiała, że do spełnienia marzeń wystarczy odwaga oraz wiara w siebie.

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami żyła sobie królewna, która wszędzie miała daleko, ale wciąż marzyła o kolejnych podróżach. Z wypiekami na twarzy czytywała książki z lokalnej biblioteki, które roiły się od historii dalekich, nieznanych krajów. Pewnego dnia młode dziewczę postanowiło zmienić swój los, odrzucając rodzinne tradycje i (nie)prawdy przekazywane z...

Wczoraj był zdecydowanie najbardziej pechowy dzień mojego życia. Ale wszystko od początku! Zapowiadało się bardzo dobrze: kruki przyniosły wiadomość z Łodzi, że zostałam przyjęta na studia alchemiczne. Ucieszyłam się, albowiem miałam szansę poznać wszystkie tajemne receptury leków i magicznych eliksirów, które potem zapewne miałabym sprzedawać w tak zwanej "aptece". Aby dokonać inicjacji w ciągu najbliższych "pięciu dni roboczych" potrzebowałam jednego- wyniku testu diagnostycznego z języka angielskiego, tajemnego języka wszystkich alchemików. Owy test, pierwszy egzamin na drodze mojej pięcioletniej edukacji, wykonywało się przez internet. I tu zaczęły się metaforyczne schody. Zeus na Olimpie rozwścieczył się z nieznanych mi przyczyn na Polskę, województwo śląskie, wieś o nazwie Zimnowoda. Nad miasteczkiem zaczęły zbierać się ciemne, niemal czarne chmury, niosące ze sobą strach i niepokój. Ja jednak trwałam dzielnie przy moim laptopie, zaznaczając jedną z odpowiedzi: A, B lub C. To była moja jedyna szansa, nie istniała możliwość drugiego podejścia. Niestety, właśnie w tej chwili złość greckiego boga osiągnęła apogeum. Wystrzelił ku polnym wzgórzom serię gromów, błyskawic i grzmotów. Odpowiedź była jeszcze szybsza niż jego atak: połączenie z internetem przerwane! Nadzieja stracona! Widząc ten komunikat emocje gromadzące się we mnie odpowiedziały żywiołem na żywioł: wodą w postaci łez zirytowania oraz ogniem kryjącym się za głośnymi okrzykami wyrażającymi zawód, którego doświadczyłam. Mieszkańcy całej wioski wspólnie zgromadzili się, aby odeprzeć atak złego olimpijczyka, i dokonali tego, przywracając połączenie ze światem zewnętrznym. Jednakże dla mnie było już za późno.
Po wielu przekleństwach skierowanych do gromowładnego niebo nade mną się przejaśniło: dosłownie i w przenośni. Nad Zimnowodą ponownie zaświeciło słońce, a Mistrz Zakonu Alchemików z samego rana udostępnił mi test jeszcze raz, gwarantując mi uczucie ulgi i błogiego spokoju. Zdałam!
A morał? No cóż, znajdą się nawet dwa: gdy widzisz burzę, nie używaj internetu. Oraz: nie ma powodu do paniki, wszystko da się wyjaśnić i naprawić!
Ps. Nie miejcie wątpliwości, wszystko zdarzyło się naprawdę.

Wczoraj był zdecydowanie najbardziej pechowy dzień mojego życia. Ale wszystko od początku! Zapowiadało się bardzo dobrze: kruki przyniosły wiadomość z Łodzi, że zostałam przyjęta na studia alchemiczne. Ucieszyłam się, albowiem miałam szansę poznać wszystkie tajemne receptury leków i magicznych eliksirów, które potem zapewne miałabym sprzedawać w tak zwanej...

Jestem aptekarką. Taką wiecie zielarką tylko bardziej chemiczną. Nie mam pojęcie czemu ludzie mylą mnie z czarownicą- czarownice były kiedyś i były złe to pierwsza równica. Po drugie one działały jakąś magiczną mocą sprawczą, która zapewne była oszukańczym mamieniem zdesperowanej ludności, a nie prawdziwymi substancjami aktywnymi. Najważniejsza kwestia już wyjaśniona więc do rzeczy- jestem aptekarką i mam wspaniałą pasierbicę. Miła,grzeczna, uczynna, same piątki w szkole i nawet śliczniutka by była gdyby nie ta ciągła bladość twarzy. Ma ją od urodzenia stąd na chrzcie dostała Śnieżka.
Bez sensu tak dziecinę naznaczyć,ale cóż jak dali tak dali,a teraz ja, macocha musiałam ratować. I wymyśliłam! Jabłuszko dla niej podrasuje- beta karotenu dużo wstrzyknę, antyoksydantów, vit. E, duuużo kwasów EPA, DHA. Jak wymyśliłam, tak zrobiłam! Jabłuszko na śniadanie podałam i...porażka! Musiałam jakoś zamieszać przy składnikach, bo dziewczyna śpi jak zabita. Czyżbym źle podpisała flakony i zamiast beta karotenu podała jej diazepam? Mąż wściekły.
Idę opracowywać antidotum.

Pointa, wniosek, morał : Nie zadzieraj z aptekarzem, może się zabić jedną pomyłką!

Jestem aptekarką. Taką wiecie zielarką tylko bardziej chemiczną. Nie mam pojęcie czemu ludzie mylą mnie z czarownicą- czarownice były kiedyś i były złe to pierwsza równica. Po drugie one działały jakąś magiczną mocą sprawczą, która zapewne była oszukańczym mamieniem zdesperowanej ludności, a nie prawdziwymi substancjami aktywnymi. Najważniejsza kwestia już wyjaśniona więc...

obudziłam się w obcym domu, w obcym łóżku z ogromnym bólem głowy.
-po co ja wczoraj tyle piłam? I gdzie ja jestem? Co ja robiłam? Dlaczego to łóżko jest takie twarde?
Zadawałam sobie pytania próbując sobie przypomnieć poprzedni dzień. Wstałam, rozejrzałam się po mieszkaniu. Zrobiłam się głodna więc weszłam do kuchni. Tam w 3 miseczkach przygotowane było śniadanie. Podeszłam do pierwszej:
- Uhhh, mleko- mam nietolerancje laktozy! Nie zjem tego- rozczarowana podeszłam do drugiej
-no tak, owsianka- kto w dzisiejszych czasach jeszcze to je? Przecież jestem uczulona na gluten!
Pełna nadziei, że w ostatniej znajdzie coś „zjadliwego”, również pokręciłam nosem
-to jest przegięcie! Mleko, owsianka a w dodatku pełno czekolady- nie zdrowo i kalorycznie. Jak ja mam schudnąć?

A wnioski takie, żeby bawić się z głową, a jak się znajdzie w obcym domu pełnym jedzenia to korzystać a nie marudzić!

obudziłam się w obcym domu, w obcym łóżku z ogromnym bólem głowy.
-po co ja wczoraj tyle piłam? I gdzie ja jestem? Co ja robiłam? Dlaczego to łóżko jest takie twarde?
Zadawałam sobie pytania próbując sobie przypomnieć poprzedni dzień. Wstałam, rozejrzałam się po mieszkaniu. Zrobiłam się głodna więc weszłam do kuchni. Tam w 3 miseczkach przygotowane było śniadanie. Podeszłam...

Nie tak dawno temu, w niedalekiej krainie żyła sobie młoda dziewczyna. Na pierwszy rzut oka nie odróżniała się ona od innych, a ludzie zwykle jej nawet nie zauważali, gdyż była cicha i spokojna. Wszystko się zmieniło, gdy pewnego dnia wiedźma rzuciła na nią klątwę, w geście zemsty za, przypadkowo, rozbitą menzurkę. To znaczy, kociołek. Okropnym głosem zwyzywała ją największą na świecie niezdarą. Tak zaczęła się niedola dziewczyny. Cały dzień prześladował ją okropny pech.

Postanowiła wrócić do domu, gdyż na ulicy cały czas wszystkich potrącała, wpadała im pod nogi i niszczyła mienie. Jedynym dostępnym środkiem transportu był stary wóz, zapełniony ludźmi. Dziewczyna nie miała, gdzie siąść, ani czego się złapać, więc gdy wóz gwałtownie ruszył, poleciała na stojącego niedaleko mężczyznę, przewracając go. Mało brakowało, a oboje wypadliby z pojazdu. Jednak nie usłyszała już rzucanych pod jej adresem obelg, gdyż doprowadziła do kolejnych katastrof. Wytrąciła kobiecie gliniany kubek z wodą, nadepnęła jej towarzyszkę, uderzyła stojącego niedaleko mężczyznę i doprowadziła dziecko do płaczu, a to wszystko niespecjalnie. Gdy tłum się gniewał, wytłumaczyła mu, że to wszystko przez klątwę, co przyjął ze zrozumieniem i jej wybaczył.

Wtedy zrozumiała, że wszystko może ujść na sucho, gdy ma się jakąś dobrą wymówkę.

Nie tak dawno temu, w niedalekiej krainie żyła sobie młoda dziewczyna. Na pierwszy rzut oka nie odróżniała się ona od innych, a ludzie zwykle jej nawet nie zauważali, gdyż była cicha i spokojna. Wszystko się zmieniło, gdy pewnego dnia wiedźma rzuciła na nią klątwę, w geście zemsty za, przypadkowo, rozbitą menzurkę. To znaczy, kociołek. Okropnym głosem zwyzywała ją...

Był młody chłopak, który nie miał nic i była młoda dziewczyna, która, także nie miała nic. On był był młodszy od niej i ona go nie chciała. Znali się krótko, bo to był jego kraj z którego ona wyjechała. Potem tą dziewczyną już nie taką młodą oczarował nadworny urzędnik i źle to się dziewczynie skończyło, a mogła jeszcze będąc stosunkowo młodą mieć tego chłopca z sąsiedniego królestwa. Morał jest taki, że trzeba umieć patrzeć, tak aby zobaczyć uczucie i im ono przychodzi nagle i niespodziewanie tym jest gorętsze i prawdziwe. Zresztą ludzie, którzy się żenią nie kochając z myślą, że uczucie przyjdzie samo z czasem częstą się przeliczają.

Był młody chłopak, który nie miał nic i była młoda dziewczyna, która, także nie miała nic. On był był młodszy od niej i ona go nie chciała. Znali się krótko, bo to był jego kraj z którego ona wyjechała. Potem tą dziewczyną już nie taką młodą oczarował nadworny urzędnik i źle to się dziewczynie skończyło, a mogła jeszcze będąc stosunkowo młodą mieć tego chłopca z...

I rzekł zły imperator:
- Co waćpan robisz?
- Ano, pomiary czynie – odrzekłem zgodnie z prawdą.
- Jakież to pomiary?
- Zali miałem rezystancje zmierzyć, w tych oto cewkach.
- Później zmierzysz – rzekł z mocą imperator – teraz pójdziesz za mnie na spotkanie.
- Jakież to spotkanie? – zapytałem szczerze zdziwiony.
- W sprawie nowego projektu. No już leć! Jesteś już spóźniony!

Cóż było czynić, imperator wymaga to idę. Wszedłem do komnaty spotkań. A tam już siedzą, nawet na mnie nie spojrzą, wszystko wiedzą. A ja zielony, nic a nic o nowym projekcie nie wiem. Pytać, nie pytać?

Z pierwszego slajdu dowiaduję się, że już jestem wciągnięty na manuskrypt z listą osób odpowiedzialnych, no ale nic. Siedzę i słucham.
- Jest nowy projekt proszę waszmościów. Mamy zamówienie, produkować trzeba!

Morał z tego spotkania jest prosty i pracownikom korporacji znany.
Kogo szef do projektu wyznaczy ten ma tydzień przeje... ekhem... pracą pogrzebany.

I rzekł zły imperator:
- Co waćpan robisz?
- Ano, pomiary czynie – odrzekłem zgodnie z prawdą.
- Jakież to pomiary?
- Zali miałem rezystancje zmierzyć, w tych oto cewkach.
- Później zmierzysz – rzekł z mocą imperator – teraz pójdziesz za mnie na spotkanie.
- Jakież to spotkanie? – zapytałem szczerze zdziwiony.
- W sprawie nowego projektu. No już leć! Jesteś już spóźniony!

...

Z góry widać tylko nic[bookLink]4535735|Z góry widać tylko nic[/bookLink]

Z góry widać tylko nic[bookLink]4535735|Z góry widać tylko nic[/bookLink]

 [bookCover]4535735|Z góry widać tylko nic[/bookCover]